Soczewki kontaktowe, często błędnie bywają nazywane szkłami kontaktowymi. Pomimo tego, że używanie tych dwóch nazw wymiennie jest błędne, to ludzie w dalszym ciągu, nagminnie popełniają takie przejęzyczenia. Soczewka ma dokładnie takie same funkcje, jak okulary. Otóż dokładniej rzecz ujmując, soczewka ma za zadanie poprawić komfort widzenia. Pamiętajmy jednak, że jest to zaledwie jedna z funkcji.

W celu otrzymania pewnej liczby płytek, Burker postępuje w ten sposób, że na kawałek parafiny wypuszeza z nakłuțego_palca kroplę krwi. Ciałka krwi czerwone i białe, jako cięższe, opadają na spód, w czubku zaś zawieszone są płytki, Można też zebrać większe ilości krwi w naczyniach pokrytych wazeliną; zebrane zaś osocze po opadnięciu krwinek na dno naczynia należy poddać dłuższemu wirowaniu, wówczas osad będzie się składał prawie wyłącznie z płytek. Przy obliczaniu płytek należy przede wszystkiem zapobiega szybkiemu ich rozpadaniu. Do tych celów nadaje się podług Hayema mieszanina 1 0/0 rozczynu wodnego kwasu osmowego z rozczynem soli zwyklej CI (Hayem), lub też 140/0 MgS04 z lekka zabarwiona fiołetem metylowym. Na palec puszcza…

Ciałka białe, dostrzeżone po raz pierwszy przez Hewsona (17 70), są to komórki odrębne które, krążąc w ustroju_tworzą wraz z nim ciało zachowujące swą samodzielność i autonomię. Podobnie jak ameby posiadąją one jądre oraz jąderko i mogą się poruszać za pomocą niby nóżek. Podobieństwo ich do pierwotniaków jest tak wielkie, że Lieberktihn, opisując je jeszcze w roku 1834 zapatrywał się na ciałka białe, jako na odrębne ameby pasożytnicze. Ruch wypustek oraz ciągłą zmianę kształtu ciałek tych dostrzec można z łatwością, obserwując je przy temperaturze 35—400. We krwi krążącej są one przeważnie kuliste i toczą powoli wzdłuż Ścian naczynia krwionośnego, podczas gdy ciałka czerwone, ciężar gatunkowy, porwane silnym prądem osiowym, płyną…

U osesków na ogólną przeciętną liczbę 13000 białych ciałek przypada (50,70/0) na limfocyty, u dzieci poniżej lat 10 liczba ciałek białych waha się pomiędzy 5 i 7 tysiącami, z czego 40—600/0 przypada na limfocyty. Skład chemiczny ciałek białych. Wobec tego, że dotychczas nie udało się otrzymać białych ciałek w stanie zupełnie czystym bez domieszek, określenie chemicznych własności białych ciałek napotyka na wielkie trudności. Mieseher i Heppe-Seyler badali w tym celu ciałka ropne, Lilienfeld zaś ciałka białe wyciśnięte z gruczołów chlonnych. W wodnym wyciągu ciałek tych otrzymał on globuliny w dwóch postaciach, z których jedna ulegała Ścinaniu się przy 74—730C, druga zaś przy 48 0/0.

Krew, której utraty człowiek broni niemal odruchowo, która już w czasach zamierzchłych zwracała uwagę ludzką i odgrywała specyalną rolę przy ofiarach składanych bóstwom przez człowieka pierwotnego lub przez jego kapłanów; dziś jeszcze przedstawia z punktu widzenia fizycznego i chemicznego wiele nierozwiązanych zagadnień. Krew jest cieczą bardzo złożoną i jako taka musi być badana najściślejszemi metodami, ogólnie obowiązującemi w chemii i fizyce. W miarę też zastosowania metod ścisłych, nauka o krwi wzbogaca się coraz nowszymi faktami i pozwala ująć coraz dokładniej subtelne zjawiska, zachodzące we krwi oraz jej złożoną rolę w ustroju. Zastosowanie metod tych napotyka często na znaczne trudności. Wystarcza bowiem nieznaczny nawet zastój podczas otrzymywania krwi, ażeby skład krwi…

Przemawiają zatem takie fakty, jak np. to, że przy obecności pasożytów kiszkowych (tasiemców, glisț) powiększa się ilość kwasochłonnych. Ilość ich powiększa się również to zastrzyknięciu Tilokar. Powiększenie liczby ich we krwi lub lokalnie jelitach, w otrzewnej zaobserwowano również przy wstrząsie (ob. serologia); w płynie wysiękowym opłucnej u chorych na gruźlicę, spotykamy prawie wyłącznie limfacyty, po zastrzyknięciu zaś obcej surowicy lub białka u człowieka, morskiej świnki i królika, powiększa się liczba komórek tucznych itd.

Na preparacie takim dostrzegamy w polu mikroskopowym przede wszystkim ciałka czerwone zabarwione. Kilka zaledwie ciałek białych, których jądra zabarwione na niebiesko wyraźnie rzucają się w oczy. Już z pierwszego wejrzenia wnieść można, że liczba białych ciałek w kropli krwi jest znacznie mniejsza, niż czerwonych. Przy dokładnym rozpatrywaniu białych ciałek przekonać się łatwo, że poszczególne postacie ciałek białych się między sobą łączą. Najmniejsze z nich rozmiarami (7—9 IL.) swymi zbliżone do czerwonych ciałek są to limfocyty.; posiadają one okrągłe lub owalne jądro, wypełniające prawie komórkę i mały, zaledwie dostrzegalny rąbek protoplazmy; stanowią one 20 250/0 ogólnej liczby ciałek białych.

W pracowni Cybulskiego zbudowany został pierwszym przyrząd do obliczania lepkości krwi. Przyrząd ten składał się z dwóch równoległe leżących rurek szklanych z podziałkami. Za pomocą jednego i tego samego balonu gumowego wciągano krew do jednej rurki a wodę przekroploną do drugiej, osobne połączenie z manometru rtęciowym pozwalało płyn wciągać zawsze z  siłą; podziałki na rurkach pozwalały określić stosunek wciągniętej ilości wody do ilości krwi. Sporządzony w kilka lat później przyrząd Hessa jest oparty na tej samej zasadzie i bardzo podobny do przyrządu Cybulskiego l).  Badania nad lepkością krwi wykazały, że jest ona zależną Od 4 bardzo Wielu czynników. Przede wszystkiem zaznaczyć należy, Że lepkość surowicy, względnie osocza uwarunkowaną jest obecnością…

Z doświadczeń Botazziego wynika, że krew bezkręgowców morskich oraz ryb niektórych (A  —2,3) posiada ciśnienie osmotyczne takie same jak i woda morska, t. j. środowisko, w którem zwierzęta te stale przebywają. Hamburger dla określenia ciśnienia osmotycznego zawartości ciałek czerwonych, posługuje się metodą tzw. hemolity, dobierając w szeregu probówek z określoną ilością ciałek badanych, taki rozczyn soli, któryby nie wywoływał żadnego uszkodzenia ciałek i występowania z nieh barwika. Postępując w ten sposób przekonał się, że własności takie posiada rozczyn soli 0 92 0/n.

Ponieważ mierzenie ciśnienia osmotycznego bezpośrednio za pomocą osmometrów używanych w fizyce napotyka trudności techniczne, przeto fizyologia najczęściej posługuje się metodą pośrednią, zresztą bardzo czulą, mianowicie określeniem punktu zamarzania. Wiadomo bowiem z fizyki, Że płyny o jednakowem ciśnieniu osmotycznem posiadają jednakowy pun t zamarzania. Płyny Więc izotoniczne marzną przy tej samej temperaturze, o ile zaś ciśnienie osmotyczne cieczy się wzmaga lub zmniejsza o tyle podwyższa się lub zniża punkt zamarzania cieczy. Głównym czynnikiem wpływającym na obniżenie temperatury zamarzania, a przeto na podwyższenie ciśnienia osmotycznego cieczy, są gole oraz elektrolity wogóle, białka odgrywają przytem bardzo małą rolę; według obliczeń Latkowskiego obniżenie punktu marznięcia surowicy do 60C w porównaniu z wodą przekroploną objaśnić…