-
Ciałka czerwone
Krew przy obliczaniu ciałek zazwyczaj rozcieńczamy w ściśle określonym stosunku za pomocą płynów obojętnych dla ciałek, lub utrwalających je. Najczęściej używany płyn Hayema ma skład nasublimati 0,5, Natrisulfur. 5,0, Natrichlorat 2,0, Aquaedest. 200 0. Do rozcieńczenia zaś służy mieszalnik.
-
Jednoczesna chemioterapia i radioterapia zachowawcza narządów w zaawansowanym raku krtani
Chemioterapia indukcyjna za pomocą cisplatyny i fluorouracylu, a następnie radioterapii jest standardową alternatywą dla całkowitej laryngektomii u pacjentów z miejscowo zaawansowanym rakiem krtani. Wartość dodawania chemioterapii do radioterapii i optymalny czas chemioterapii są nieznane. Metody Losowo przypisaliśmy pacjentom z miejscowo zaawansowanym rakiem krtani jedną z trzech terapii: indukcję cisplatyną i fluorouracylem, a następnie radioterapię, radioterapię z równoczesnym podawaniem cisplatyny lub samą radioterapię. Pierwszorzędowym punktem końcowym było zachowanie krtani. Wyniki W sumie 547 pacjentów zostało losowo przydzielonych do jednej z trzech grup badanych.
-
OBJAWY PODMIOTOWE
OBJAWY PODMIOTOWE . Utrudnieniepołykania (dysphagia) jest najdonioślejszym objawem chorób przełyku. Towarzyszy mu często uczucie gniecenia lub palenia w przełyku, bóle, a niekiedy zwracanie pokarmów. Z chorób przełyku utrudnienie połykania spostrzega się: 1) w zwężeniu przełyku na tle blizn oparzelinowych, raka, ciał obcych w przełyku; 2) w nerwicy przełyku polegającej na stanie kurczowym przełyku, najczęściej zwieracza wpustu; 3) w przypadkaćh uchyłków uciskających przełyk z zewnątrz; 4) w zapaleniu, w rozszerzeniu, porażeniu i owrzodzeniu przełyku; 5) w zespole Plummer-Vinsona. Określić przyczynę utrudnienia połykania można czasami na podstawie dokładnie zebranych cech tego objawu.
-
Utrudnienie polykania na tle nerwicy bywa czasami tak znaczne, uporczywe i stale, ze wiedzie do wyniszczenia chorego
Utrudnienie połykania na tle nerwicy bywa czasami tak znaczne, uporczywe i stałe, że wiedzie do wyniszczenia chorego. W tych przypadkach bez wziernikowania przełyku, nieraz tylko dłuższym spostrzeganiem można rozstrzygnąć, czy zwężenie przełyku jest organiczne, czy na odwrót – czynnościowe. Stale utrzymujące się utrudnienie połykania pokarmów stałych prze- mawia raczej za chorobą organiczną przełyku niż. za chorobą czynnościową. Jednak i w przebiegu chorób organicznych przełyku utrudnienie połykania może przemijająco znacznie się pogarszać, gdy wskutek np.
-
Wprowadzanie forsowne moze spowodowac przebicie przelyku ze wszystkimi jego nastepstwami
Wprowadzanie forsowne może spowodować przebicie przełyku ze wszystkimi jego następstwami. Nie wolno zgłębnikować przełyku: 1) w przypadkach tętniaka łuku tętnicy głównej, tętniak bowiem uciskając może ścieńczyć ścianę przełyku i przez to sprzyjać przebiciu przełyku zgłębnikiem; 2) w ciąży, by nie wywołać poronienia; 3) w daleko posuniętej miażdżycy tętnic oraz w przypadkach świeżego krwotoku żołądkowego, mózgowego, płucnego itd. ; 4) w przypadkach żylaków przełyku, które spotyka się np. w zanikowej marskości wątroby, w kile wątroby. Zgłębnikowanie umożliwia wykrycie zwężenia przełyku oraz oznaczenie jego stopnia i siedziby.
-
Zwiększona przeżywalność z hamowaniem MEK w czerniaku zmutowanym BRAF AD 3
Najczęstszą przyczyną wykluczenia był negatywny test na mutacje (ryc. S1 w Dodatkowym dodatku, dostępny wraz z pełnym tekstem tego artykułu). Losowo przydzielono 322 kwalifikujących się pacjentów (281 z mutacją V600E, 40 z mutacją V600K i z obiema mutacjami) w stosunku 2: do otrzymywania doustnego trametynibu (2 mg raz na dobę) lub dożylnej chemioterapii składającej się z dakarbazyny (1000 mg na metr kwadratowy powierzchni ciała) lub paklitaksel (175 mg na metr kwadratowy), według uznania badacza, co 3 tygodnie. Pacjentów stratyfikowano zgodnie z wyjściowym poziomem dehydrogenazy mleczanowej (prawidłowym lub podwyższonym) i statusem w odniesieniu do wcześniejszej chemioterapii w przypadku zaawansowanej choroby (tak lub nie).
-
Hemakrotyt
Z pośród innych metod ogólnie stosowaną i łatwą jest metoda określenia objętości ciałek i osocza za pomocą hematokrytu Hedinza. Hematokryt składa się z wirówki oraz dwóch cienkich rurek szklanych z 50-ma podziałkami milimetrowemi. Obiedwie rurki wypełnia się dokładnie krwią zwykłą lub rozcieńczoną dwukrotnie i wprowadza się w szybki ruch obrotowy za pomocą wirówki. Przy odpowiedniej szybkości obrotów (8000 na minutę) już po minutach ciałka czerwone, jako cięższe, tworzą jednolity slup czerwony w odśrodkowej części rurek. Liczba podziałki wskazuje objętość słupa krwinek czerwonych w milimetrach sześciennych, zawierającą się w 50 mm3 krwi.
-
Lp (a) Lipoproteina, choroba naczyniowa i śmiertelność u osób w podeszłym wieku
W porównaniu z tym, co wiadomo na temat czynników predykcyjnych zdarzeń naczyniowych u osób w średnim wieku, mniej wiadomo o tych zdarzeniach u osób starszych. Lp (a) lipoproteina, która odgrywa ważną rolę w powstawaniu miażdżycy tętnic, wiąże się ze zwiększonym ryzykiem chorób naczyniowych. Zbadaliśmy tę relację wśród starszych dorosłych Amerykanów. Metody W badaniu prospektywnym obejmującym 5888 osób starszych w wieku społecznym (w wieku 65 lat lub starszych) w Stanach Zjednoczonych, 2375 kobiet i 1597 mężczyzn bez choroby naczyniowej dostarczyło próbki surowicy w linii podstawowej do analizy poziomów Lp (a) lipoproteiny. Te 3972 badanych obserwowano przez medianę 7,4 roku w celu oceny rozwoju udaru i śledzenia zgonów z przyczyn naczyniowych i…
-
Własności morfologiczne krwi
Ciałka czerwone. Patrząc na kroplę krwi ludzkiej przez mikroskop, spostrzegamy, że prawie całe pole mikroskopowe pokryte jest „ciałkami czerwonemi” które zrazu nawieszone w przezroczystem osoczu, układają się w najrozmaitsze grupy, rulony i t d. Ciałka te obserwowane pojedynczo, posiadają barwę zielonkawożółtą, w warstwach zaś grubszych — barwę czerwonQ. Barwę zawdzięczają one obecności specyalnego barwika — hemoglobiny. Pierwszy, który dostrzegł we krwi ciałka czerwone, był Włoch Malpighi (1661), Leeuwenhoekowi (1673) zaś zawdzięczamy pierwszy dokładniejszy ich opis.
-
Ogólne pojęcie o krwi i jej ruchu
Krew krąży po ustroju w t. zw. systemie krwionośnym, składającym się z serca i naczyń krwionośnych. Serce jest to kurczliwy mięsień w kształcie worka, którego skurcze rytmiczne są głównem źródłem ruchu krwi, naczynia zaś krwionośne są to mniej lub więcej plastyczne rurki o swoistej budowie ścian, tworzące liczne rozgałęzienia. Serce człowieka i ssaków składa się z czterech części: dwóch przedsionków i z dwóch komór.