Bez kategorii
-
Unerwienie
Unerwienie. Gałązki nerwowe przełykowe (rami oesophagei) odchodzą częściowo od nerwu krtaniowego dolnego, częściowo od pnia nerwu błędnego, tworząc dookoła przełyku splot przełykowy (plexus oesophageus). Do tego splotu idą włókna czuciowe od błony śluzowej przełyku, od niego zaś idą ruchowe do jego mięśni gładkich. Nadto przełyk jest zaopatrzony w gałązki nerwu współczulnego, a dolna jego część i wpust zawierają jako samodzielne ośrodki nerwowe splot nerwowy Auerbacha między warstwami mięśniowymi oraz splot Openchowskiego w postaci skupienia zwojów pod błoną surowiczą wpustu. Oba te sploty liczą się za pośrednictwem nerwu błędnego i współczulnego z ośrodkami w mózgu i rdzeniu.
-
Dlugosc przelyku wynosi u doroslych okolo 25-26 cm, tak iz odleglosc od zebów siecznych do wpustu zoladka równa sie mniej wiecej 40 cm
Długość przełyku wynosi u dorosłych około 25-26 cm, tak iż odległość od zębów siecznych do wpustu żołądka równa się mniej więcej 40 cm. Długość części szyjnej wynosi 5 cm, pieralewej 17-18 cm, brzusznej 2-3 cm. Dane te umożliwiają oznaczenie poziomu, na którym toczy się w przełyku sprawa chorobowa. W części piersiowej przełyku odróżnia się: 1) odcinek górny, długości 4,5 cm, 2) odcinek środkowy, długości 9 cm, rozpoczynający się na górnym poziomie tętnicy głównej, 3) odcinek dolny, długości 4,5 cm, którego granica z odcinkiem środkowym znajduje się na poziomie lewych żył płucnych. Ze stanowiska topograficzno-chirurgicznego górny odcinek piersiowej części przełyku stanowi całość z szyjną jego częścią, dolny zaś odcinek części piersiowej…
-
Z zoladkiem laczy sie przelyk skosnie, wskutek czego wytwarza sie jakby zastawka zapobiegajaca zwracaniu pokarmów
Z żołądkiem łączy się przełyk skośnie, wskutek czego wytwarza się jakby zastawka zapobiegająca zwracaniu pokarmów. Miejsce, gdzie przełyk uchodzi do żołądka, nazywano dawniej wpustem (cardia). Obecnie przez miano wpust rozumie się nie samo tylko ujście przełyku do żołądka, lecz cały odcinek przełyku od najwęższego jego miejsca nad przeponą aż do żołądka. Długość tego odcinka wynosi około 3 cm. N a swym przebiegu przełyk styka się z ważnymi narządami.
-
Przyrząd Hess’a
W pracowni Cybulskiego zbudowany został pierwszym przyrząd do obliczania lepkości krwi. Przyrząd ten składał się z dwóch równoległe leżących rurek szklanych z podziałkami. Za pomocą jednego i tego samego balonu gumowego wciągano krew do jednej rurki a wodę przekroploną do drugiej, osobne połączenie z manometru rtęciowym pozwalało płyn wciągać zawsze z siłą; podziałki na rurkach pozwalały określić stosunek wciągniętej ilości wody do ilości krwi. Sporządzony w kilka lat później przyrząd Hessa jest oparty na tej samej zasadzie i bardzo podobny do przyrządu Cybulskiego l). Badania nad lepkością krwi wykazały, że jest ona zależną Od 4 bardzo Wielu czynników. Przede wszystkiem zaznaczyć należy, Że lepkość surowicy, względnie osocza uwarunkowaną jest obecnością…
-
Ciśnienie osmotyczne
Ponieważ mierzenie ciśnienia osmotycznego bezpośrednio za pomocą osmometrów używanych w fizyce napotyka trudności techniczne, przeto fizyologia najczęściej posługuje się metodą pośrednią, zresztą bardzo czulą, mianowicie określeniem punktu zamarzania. Wiadomo bowiem z fizyki, Że płyny o jednakowem ciśnieniu osmotycznem posiadają jednakowy pun t zamarzania. Płyny Więc izotoniczne marzną przy tej samej temperaturze, o ile zaś ciśnienie osmotyczne cieczy się wzmaga lub zmniejsza o tyle podwyższa się lub zniża punkt zamarzania cieczy. Głównym czynnikiem wpływającym na obniżenie temperatury zamarzania, a przeto na podwyższenie ciśnienia osmotycznego cieczy, są gole oraz elektrolity wogóle, białka odgrywają przytem bardzo małą rolę; według obliczeń Latkowskiego obniżenie punktu marznięcia surowicy do 60C w porównaniu z wodą przekroploną objaśnić…
-
Fizyczne własności krwi
Krew, której utraty człowiek broni niemal odruchowo, która już w czasach zamierzchłych zwracała uwagę ludzką i odgrywała specyalną rolę przy ofiarach składanych bóstwom przez człowieka pierwotnego lub przez jego kapłanów; dziś jeszcze przedstawia z punktu widzenia fizycznego i chemicznego wiele nierozwiązanych zagadnień. Krew jest cieczą bardzo złożoną i jako taka musi być badana najściślejszemi metodami, ogólnie obowiązującemi w chemii i fizyce. W miarę też zastosowania metod ścisłych, nauka o krwi wzbogaca się coraz nowszymi faktami i pozwala ująć coraz dokładniej subtelne zjawiska, zachodzące we krwi oraz jej złożoną rolę w ustroju. Zastosowanie metod tych napotyka często na znaczne trudności. Wystarcza bowiem nieznaczny nawet zastój podczas otrzymywania krwi, ażeby skład krwi…
-
Obliczanie ciałek białych we krwi
Przemawiają zatem takie fakty, jak np. to, że przy obecności pasożytów kiszkowych (tasiemców, glisț) powiększa się ilość kwasochłonnych. Ilość ich powiększa się również to zastrzyknięciu Tilokar. Powiększenie liczby ich we krwi lub lokalnie jelitach, w otrzewnej zaobserwowano również przy wstrząsie (ob. serologia); w płynie wysiękowym opłucnej u chorych na gruźlicę, spotykamy prawie wyłącznie limfacyty, po zastrzyknięciu zaś obcej surowicy lub białka u człowieka, morskiej świnki i królika, powiększa się liczba komórek tucznych itd.
-
Hemoliza
Badając wpływ tych czynników, często zaobserwować można zjawisko występowania barwika krwi z ciałek, czyli zjawiska hemolizy. Po utracie hemoglobiny przedstawia się ciałko jako blady „cień częstokroć o podwójnym konturze i w tej postaci stanowi według Rolleta szkielet czyli stromat ciałka czerwonego, Ponieważ w eliptycznych ciałkach zimnokrwistych pod wpływem 20 amoniaku wody nasyconej bezwodnikiem kwasu lub wody zwykłej, odbarwia się cała część obwodowa ciałka, barwik zaś skupia się dookoła jądra, Brucke sądzil, że ciałko składa się z 2 części; przezroczysty szkielet nazwał „oikoidem, a pozostałą małą część, zawierającą barwik „zooidem. Sprawa szczegółów budowy ciałek, w której sztucznie szukano podobieństwa do komórki roślinnej, nie posiada dziś już wielkiego znaczenia, badane bowiem przy…
-
Własności morfologiczne krwi
Ciałka czerwone. Patrząc na kroplę krwi ludzkiej przez mikroskop, spostrzegamy, że prawie całe pole mikroskopowe pokryte jest „ciałkami czerwonemi” które zrazu nawieszone w przezroczystem osoczu, układają się w najrozmaitsze grupy, rulony i t d. Ciałka te obserwowane pojedynczo, posiadają barwę zielonkawożółtą, w warstwach zaś grubszych — barwę czerwonQ. Barwę zawdzięczają one obecności specyalnego barwika — hemoglobiny. Pierwszy, który dostrzegł we krwi ciałka czerwone, był Włoch Malpighi (1661), Leeuwenhoekowi (1673) zaś zawdzięczamy pierwszy dokładniejszy ich opis.
-
Ogólne pojęcie o krwi i jej ruchu
Krew krąży po ustroju w t. zw. systemie krwionośnym, składającym się z serca i naczyń krwionośnych. Serce jest to kurczliwy mięsień w kształcie worka, którego skurcze rytmiczne są głównem źródłem ruchu krwi, naczynia zaś krwionośne są to mniej lub więcej plastyczne rurki o swoistej budowie ścian, tworzące liczne rozgałęzienia. Serce człowieka i ssaków składa się z czterech części: dwóch przedsionków i z dwóch komór.