Skład chemiczny ciałek białych

U osesków na ogólną przeciętną liczbę 13000 białych ciałek przypada (50,70/0) na limfocyty, u dzieci poniżej lat 10 liczba ciałek białych waha się pomiędzy 5 i 7 tysiącami, z czego 40—600/0 przypada na limfocyty. Skład chemiczny ciałek białych. Wobec tego, że dotychczas nie udało się otrzymać białych ciałek w stanie zupełnie czystym bez domieszek, określenie chemicznych własności białych ciałek napotyka na wielkie trudności. Mieseher i Heppe-Seyler badali w tym celu ciałka ropne, Lilienfeld zaś ciałka białe wyciśnięte z gruczołów chlonnych. W wodnym wyciągu ciałek tych otrzymał on globuliny w dwóch postaciach, z których jedna ulegała Ścinaniu się przy 74—730C, druga zaś przy 48 ⁰/0. Prócz tego otrzymal on z wyciągu tego zawierającą fosfor nukleoalbuminę, której nadał nazwę nukleohiston. Pod wpływem kwasu solnego nnkleohiston rozpada się na nukleinę (leukonukleina) i albumoze, otrzymaną już poprzednio przez Kossela również z jąder ciałek krwi czerwonych. Według Lilienfelda skład bialych ciałek przedstawia się następująco:

Suchych pozostałości na ogół według tego autora zawierają białe ciałka 11,49, wody 88,31. [więcej w: ginjal urit , neurolog wrocław , gancyklowir ]

Opisane przez Hayema, jako hematoblasty, a zbadane nieco dokładniej przez Bizzozera płytki, są to maleńkie (2—3, 6 IL.) owalne, matowo-biale twory, które nadzwyczaj szybko i łatwo ulegają rozpadnięciu. Niektórzy badacze przypuszczali, że płytki powstają bądź to z ciałek czerwonych, bądź z białych. Deetjell obserwując płytki nie na szkiełku, lecz na skrawkach agaru z domieszką NaCl, Na P03 i K2HPOg, dostrzegł nich ruchome wypustki. Dekhuyzen, posługując się metodą anatomo-porównawczą, zbadał krew zwierząt niższych (mięczaków, jeżowców i t. d.) i stwierdził samoistność i odrębność płytek. Praee następnych autorów potwierdzają sluszność poglądów Deetjena i Dekhuyzena. Już Hayem i Bizzozero zauważyli, że płytki odgrywają rolę podczas tworzenia się skrzepu Burker zaś dowiódł, że czynniki, wstrzymujące rozpad płytek hamują jednocześnie powstawanie skrzepów. Bordet i Delange utrzymują, że z płytek powstaje zaczyn włóknilawy (trombina), niezbędny do utworzenia się skrzepu, i że dodanie małej ilości przemytych płytek do surowicy niekrzepnącej wywołuje powstanie skrzepu. Dekhuyzen też z powodu roli płytek podczas krzepnięcia nadał im nazwę trombocytów (thypmbus-skrzepliły).