Z pośród innych metod ogólnie stosowaną i łatwą jest metoda określenia objętości ciałek i osocza za pomocą hematokrytu Hedinza. Hematokryt składa się z wirówki oraz dwóch cienkich rurek szklanych z 50-ma podziałkami milimetrowemi. Obiedwie rurki wypełnia się dokładnie krwią zwykłą lub rozcieńczoną dwukrotnie i wprowadza się w szybki ruch obrotowy za pomocą wirówki. Przy odpowiedniej szybkości obrotów (8000 na minutę) już po minutach ciałka czerwone, jako cięższe, tworzą jednolity slup czerwony w odśrodkowej części rurek. Liczba podziałki wskazuje objętość słupa krwinek czerwonych w milimetrach sześciennych, zawierającą się w 50 mm3 krwi.

Krew przy obliczaniu ciałek zazwyczaj rozcieńczamy w ściśle określonym stosunku za pomocą płynów obojętnych dla ciałek, lub utrwalających je. Najczęściej używany płyn Hayema ma skład nasublimati 0,5, Natrisulfur. 5,0, Natrichlorat 2,0, Aquaedest. 200 0. Do rozcieńczenia zaś służy mieszalnik.

Badając wpływ tych czynników, często zaobserwować można zjawisko występowania barwika krwi z ciałek, czyli zjawiska hemolizy. Po utracie hemoglobiny przedstawia się ciałko jako blady „cień częstokroć o podwójnym konturze i w tej postaci stanowi według Rolleta szkielet czyli stromat ciałka czerwonego, Ponieważ w eliptycznych ciałkach zimnokrwistych pod wpływem 20 amoniaku wody nasyconej bezwodnikiem kwasu lub wody zwykłej, odbarwia się cała część obwodowa ciałka, barwik zaś skupia się dookoła jądra, Brucke sądzil, że ciałko składa się z 2 części; przezroczysty szkielet nazwał „oikoidem, a pozostałą małą część, zawierającą barwik „zooidem. Sprawa szczegółów budowy ciałek, w której sztucznie szukano podobieństwa do komórki roślinnej, nie posiada dziś już wielkiego znaczenia, badane bowiem przy…