-
Guzki Heberdena – leczenie
Guzki Heberdena to małe, twarde guzki, które tworzą się na stawach palców rąk i nóg. Zostały nazwane na cześć Williama Heberdena, XVIII-wiecznego angielskiego lekarza, który jako pierwszy je opisał. Guzki Heberdena najczęściej występują u osób w wieku powyżej 50 lat i częściej występują u kobiet niż u mężczyzn. Często są oznaką choroby zwyrodnieniowej stawów, rodzaju choroby zwyrodnieniowej stawów, która atakuje chrząstkę i kości w stawach. Guzki Heberdena są zwykle zlokalizowane w dystalnych stawach międzypaliczkowych, czyli stawach położonych najbliżej czubków palców rąk i nóg. Mogą również tworzyć się w stawach międzypaliczkowych bliższych, które znajdują się bliżej środka palców rąk i nóg. Guzki są zwykle wielkości ziarnka grochu i mogą być bolesne…
-
Choroba zwyrodnieniowa stawów – leczenie
Choroba zwyrodnieniowa stawów, znana również jako choroba zwyrodnieniowa stawów, to stan, który atakuje stawy w ciele. Jest to powszechna postać zapalenia stawów, która pojawia się, gdy ochronna chrząstka na końcach kości zużywa się z czasem. Może to powodować ocieranie się kości o siebie, co prowadzi do bólu, sztywności i trudności w poruszaniu dotkniętym stawem. Choroba zwyrodnieniowa stawów może wpływać na każdy staw w ciele, ale najczęściej występuje w dłoniach, kolanach, biodrach i kręgosłupie. Jest to stan postępujący, co oznacza, że z czasem pogarsza się. Jednak można temu zaradzić poprzez połączenie zmian stylu życia i leczenia. Jednym z głównych czynników ryzyka choroby zwyrodnieniowej stawów jest wiek. Wraz z wiekiem nasze ciała…
-
Własności morfologiczne krwi
Ciałka czerwone. Patrząc na kroplę krwi ludzkiej przez mikroskop, spostrzegamy, że prawie całe pole mikroskopowe pokryte jest „ciałkami czerwonemi” które zrazu nawieszone w przezroczystem osoczu, układają się w najrozmaitsze grupy, rulony i t d. Ciałka te obserwowane pojedynczo, posiadają barwę zielonkawożółtą, w warstwach zaś grubszych — barwę czerwonQ. Barwę zawdzięczają one obecności specyalnego barwika — hemoglobiny. Pierwszy, który dostrzegł we krwi ciałka czerwone, był Włoch Malpighi (1661), Leeuwenhoekowi (1673) zaś zawdzięczamy pierwszy dokładniejszy ich opis.
-
Ogólne pojęcie o krwi i jej ruchu
Krew krąży po ustroju w t. zw. systemie krwionośnym, składającym się z serca i naczyń krwionośnych. Serce jest to kurczliwy mięsień w kształcie worka, którego skurcze rytmiczne są głównem źródłem ruchu krwi, naczynia zaś krwionośne są to mniej lub więcej plastyczne rurki o swoistej budowie ścian, tworzące liczne rozgałęzienia. Serce człowieka i ssaków składa się z czterech części: dwóch przedsionków i z dwóch komór.
-
Hemoliza
Badając wpływ tych czynników, często zaobserwować można zjawisko występowania barwika krwi z ciałek, czyli zjawiska hemolizy. Po utracie hemoglobiny przedstawia się ciałko jako blady „cień częstokroć o podwójnym konturze i w tej postaci stanowi według Rolleta szkielet czyli stromat ciałka czerwonego, Ponieważ w eliptycznych ciałkach zimnokrwistych pod wpływem 20 amoniaku wody nasyconej bezwodnikiem kwasu lub wody zwykłej, odbarwia się cała część obwodowa ciałka, barwik zaś skupia się dookoła jądra, Brucke sądzil, że ciałko składa się z 2 części; przezroczysty szkielet nazwał „oikoidem, a pozostałą małą część, zawierającą barwik „zooidem. Sprawa szczegółów budowy ciałek, w której sztucznie szukano podobieństwa do komórki roślinnej, nie posiada dziś już wielkiego znaczenia, badane bowiem przy…
-
Hemakrotyt
Z pośród innych metod ogólnie stosowaną i łatwą jest metoda określenia objętości ciałek i osocza za pomocą hematokrytu Hedinza. Hematokryt składa się z wirówki oraz dwóch cienkich rurek szklanych z 50-ma podziałkami milimetrowemi. Obiedwie rurki wypełnia się dokładnie krwią zwykłą lub rozcieńczoną dwukrotnie i wprowadza się w szybki ruch obrotowy za pomocą wirówki. Przy odpowiedniej szybkości obrotów (8000 na minutę) już po minutach ciałka czerwone, jako cięższe, tworzą jednolity slup czerwony w odśrodkowej części rurek. Liczba podziałki wskazuje objętość słupa krwinek czerwonych w milimetrach sześciennych, zawierającą się w 50 mm3 krwi.
-
Liczba ciałek krwi
Ponieważ liczba przeciętna ciałek czerwonych w 1 mm3 wynosi 5.000.000, przeto przyjmując przeciętną ilość krwi u człowieka według Welckera równą 4.400 litrów, musielibyśmy przyjść do przekonania, że ogólna przeciętna liczba wszystkich ciałek stanowi 22.1012. Oczywiście, że cyfry takie przyjąć należy z zastrzeżeniem i ostrożnością wielką; mają one bowiem tylko znaczenie obrazowych przykładów pedagogicznych. Każdy przytem uczący się fizyologii, a zwłaszcza lekarz, uświadomić sobie powinien, że każda cecha życiowa lub proces nie jest schematem, lecz zjawiskiem, posiadającem wybitną indywidualność i zależnem od wielu bardzo warunków. Liczba ciałek krwi, jak to już zaznaczono wyżej, zmienia się nie tylko w zależności od gatunku zwierzęcia, jego wieku, płci, lecz od miejsca, z którego krew…
-
Ciałka czerwone
Krew przy obliczaniu ciałek zazwyczaj rozcieńczamy w ściśle określonym stosunku za pomocą płynów obojętnych dla ciałek, lub utrwalających je. Najczęściej używany płyn Hayema ma skład nasublimati 0,5, Natrisulfur. 5,0, Natrichlorat 2,0, Aquaedest. 200 0. Do rozcieńczenia zaś służy mieszalnik.
-
CZYNNIKI PRZYCZYNOWE
CZYNNIKI PRZYCZYNOWE . Najczęstszymi zmianami chorobowymi w przełyku są nowotwory, mianowicie rak pierwotny. Inne nowotwory łagodne i złośliwe zdarzają się w przełyku bardzo rzadko. Częstym czynnikiem wywołującym choroby przełyku są także urazy w postaci podrażnień przełyku mechanicznego, chemicznego oraz cieplnego. Mianowicie choroby przełyku mogą powstawać na tle błędów dietetycznych, nadużywania napojów alkoholowych i tytoniu, spożywania pokarmów i picia napojów bardco gorących lub zbyt zimnych, połknięcia ciała obcego, zwłaszcza ostrego, płynów żrących (ługu, mocnego kwasu itd.
-
Utrudnienie polykania na tle nerwicy bywa czasami tak znaczne, uporczywe i stale, ze wiedzie do wyniszczenia chorego
Utrudnienie połykania na tle nerwicy bywa czasami tak znaczne, uporczywe i stałe, że wiedzie do wyniszczenia chorego. W tych przypadkach bez wziernikowania przełyku, nieraz tylko dłuższym spostrzeganiem można rozstrzygnąć, czy zwężenie przełyku jest organiczne, czy na odwrót – czynnościowe. Stale utrzymujące się utrudnienie połykania pokarmów stałych prze- mawia raczej za chorobą organiczną przełyku niż. za chorobą czynnościową. Jednak i w przebiegu chorób organicznych przełyku utrudnienie połykania może przemijająco znacznie się pogarszać, gdy wskutek np.