Przewodnictwo elektryczne. Krew jako ciecz przewodzi elektryczność prawie wyłącznie dzięki temu, że zawiera sole (elektrolity), Zgodnie ze spostrzeżeniem Arrheniusa, nieelektrolity, więc białka, mocznik, cukier, znajdujące się współcześnie z elektrolitami w cieczy, działają hamująco Iła przewodnictwo elektryczności. Bugarszky i Tangl określili, że I gr. białka w 100 cm, surowicy zmniejsza jej zdolność przewodzenia 0 Znając zaś ilość białka w surowicy, oraz wpływ jego na przewodzenie, pomijając przytem znikomy wpływ pozostałych nieelektrolitów surowicy, określali zdolność przewodzenia surowicy właściwą, zależną od ilości elektrolitów. Autorowie ci zauważyli, że surowica najrozmaitszych zwierząt zachowuje się odmiennie, poniekąd charakterystycznie i swoiście.

Do określenia punktu marznięcia krwi ogólnie używaąym jest kryoskpp Beckmanna. Przyrząd ten sklada się z szerokiej probówki ze szczelnie dopasowanym korkiem, przez który wetknięte jest mieszadełko fiszbinowe lub platynowe oraz nader czuły termometr z podziałkami wskazującemi części stopnia. Probówka ta otoczona jest drugą szerszą Obie probówki umieszczone są w szerokim słoju szklanym, zawierającym mieszaninę oziębiającą (lód) z dodatkiem soli, której temperatura nie pobyć niższą niż —5 lub —6 0. Przy określaniu punktu marznięcia do probówki, zawierającej termometr, nalewamy krew lub surowicę w ilości 10—15 em3 tak, ażeby zbiornik rtęci termometru zanurzony był cały w płynie badanym, następnie probówkę tę wraz z otaczającą ją drugą szerszą probówką wstawiamy do naczynia oziębiającego…

W celu umożliwienia badań z maleńkimi ilościami krwi lub surowicy, Tarchanow wprowadził zamiast pyknometru cienką wloskowatą rureczkę wydętą w środku w bańkę. Metoda Hammerschlaga i jej modyfikacje polegają na tym, że kropla krwi w cieczy o tym samym ciężarze gatunkowym pływa, pozostając w stanie rÓwnowagi. Jeżeli z dwóch płynów, z których jeden posiada ciężar właściwy większy aniżeli krew, a drugi mniejszy, np. chloroformu, o ciężarze 1485, i benzolu, o ciężarze 0.88 sporządzimy mieszaninę, o takim ciężarze właściwym, że kropla krwi, wpuszczona w nią za pomocą pipety pozostaje nieruchomą, nie spuszczając się na dno, ani nie podnosząc się ku górze, to ciężar właściwy mieszaniny tej, który oznaczyć możemy za pomocą aerometru,…

U osesków na ogólną przeciętną liczbę 13000 białych ciałek przypada (50,70/0) na limfocyty, u dzieci poniżej lat 10 liczba ciałek białych waha się pomiędzy 5 i 7 tysiącami, z czego 40—600/0 przypada na limfocyty. Skład chemiczny ciałek białych. Wobec tego, że dotychczas nie udało się otrzymać białych ciałek w stanie zupełnie czystym bez domieszek, określenie chemicznych własności białych ciałek napotyka na wielkie trudności. Mieseher i Heppe-Seyler badali w tym celu ciałka ropne, Lilienfeld zaś ciałka białe wyciśnięte z gruczołów chlonnych. W wodnym wyciągu ciałek tych otrzymał on globuliny w dwóch postaciach, z których jedna ulegała Ścinaniu się przy 74—730C, druga zaś przy 48 0/0.

Ciałka białe, dostrzeżone po raz pierwszy przez Hewsona (17 70), są to komórki odrębne które, krążąc w ustroju_tworzą wraz z nim ciało zachowujące swą samodzielność i autonomię. Podobnie jak ameby posiadąją one jądre oraz jąderko i mogą się poruszać za pomocą niby nóżek. Podobieństwo ich do pierwotniaków jest tak wielkie, że Lieberktihn, opisując je jeszcze w roku 1834 zapatrywał się na ciałka białe, jako na odrębne ameby pasożytnicze. Ruch wypustek oraz ciągłą zmianę kształtu ciałek tych dostrzec można z łatwością, obserwując je przy temperaturze 35—400. We krwi krążącej są one przeważnie kuliste i toczą powoli wzdłuż Ścian naczynia krwionośnego, podczas gdy ciałka czerwone, ciężar gatunkowy, porwane silnym prądem osiowym, płyną…