Pyłki krwi

W celu otrzymania pewnej liczby płytek, Burker postępuje w ten sposób, że na kawałek parafiny wypuszeza z nakłuțego_palca kroplę krwi. Ciałka krwi czerwone i białe, jako cięższe, opadają na spód, w czubku zaś zawieszone są płytki, Można też zebrać większe ilości krwi w naczyniach pokrytych wazeliną; zebrane zaś osocze po opadnięciu krwinek na dno naczynia należy poddać dłuższemu wirowaniu, wówczas osad będzie się składał prawie wyłącznie z płytek. Przy obliczaniu płytek należy przede wszystkiem zapobiega szybkiemu ich rozpadaniu. Do tych celów nadaje się podług Hayema mieszanina 1 ⁰/0 rozczynu wodnego kwasu osmowego z rozczynem soli zwyklej CI (Hayem), lub też 140/0 MgS04 z lekka zabarwiona fiołetem metylowym. Na palec puszcza się kroplę płynu konserwującego np. 140/0 rozczynu siarczanu magnezowego, następnie nakłuwa się palec i tę mieszaninę wciąga się do mieszalnika używanego do liczenia krwinek czerwonych. Za pomocą przyrządu Thoma obliczamy stosunek odsetkowy płytek do ciałek Czerwonych, Obliczywszy zaś następnie sposób zwykły liczbę ciałek  ze stosunku ich wzajemnego określamy liczbę ogólną płytek. Według Aehardtl i Aynauda przeciętna liczba  I mm3 wynosi 216000, według Affanasiewa 200000—300000. Liczba płytek w niektórych—może się znacznie powiększyć. Pod wpływem zastrzykiwań substancyi wstrzymujących krzepnienie (Achard i Aynaud) liczba płytek zmniejsza się znacznie w obwodowych naczyniach, nie giną one jednak, lecz zbierają się głównie w naczyniach wątroby. Podobnie działają na płytki substancye koloidalne oraz surowica krwi innych zwierząt. Le Sourd i Pagner wstrzykiwali płytki króliku śwince morskiej; surowica takiej świnki zyskiwała specjalną własność rozpuszczania płytek królika in vitro, wstrzyknięta zaś królikowi wywoływała zanik płytek, pozostając bez wpływu na ciałka czerwone i białe.

Fr. Muller (1856) pierwszy zwrócił baczniejszą uwagę na obecność w osoczu maleńkich bezbarwnych, silnie załamujących światło ziarenek, które nazwał pyłkami krwi (Haematokonie). Ziarenka te były znane przed Miillerem, lecz nie zajmowano się ich badaniem. Nie barwią się one kwasem osmowym, nie zawierają przeto tłuszczu. Rola ich jest jeszcze zupełnie niewyjaśniona, ilość ich zwiększa się zmianach choroboych nadnercza (Morbus Addisoni , zmniejsza się po okresie głodzenia. [hasła pokrewne: ginjal urit , neurolog wrocław , gancyklowir ]